دغدغه های شغلی،
آیا دندانپزشك ها پول پارو می كنند؟
به گزارش سرشیر «دندونپزشکی شغل خوبیه بابا. درسته حالا دست طرف تو دهن مردمه اما عوضش پول خوبی می گیره. هیچکدومشون هم که تعرفه دولتی رو قبول ندارن، هر کسی نرخ خودشو داره و ۱۰ دقیقه ای یه دندون می کشه ۵۰۰ هزار تومن می گیره.» این تصور خیلی از مردم درباره شغل دندانپزشکی است؛ تصوری که با آنچه خودِ دندانپزشکان می گویند متفاوت می باشد.
طبق گفته خیلی از فارغ التحصیلان این رشته، با عنایت به نوسان قیمت ها، راه اندازی مطب دندانپزشکی برای آنان تبدیل به آرزویی دست نیافتنی شده است. نبود فضایی برای کار، نبود حمایت و پشتوانه مالی، نداشتن بیمه و حقوق کافی، تحریم و کمبود مواد اولیه لازم در بازار سبب شده خیلی از دندانپزشکان جوان پس از گذراندن طرح و فارغ التحصیلی به فکر مهاجرت بیفتند.
شیوع ویروس کرونا هم به استرس کاری آنان و امکان مبتلا شدن به این ویروس اضافه شده است و تا کنون خبری از واکسیناسیون نیست.
آنچه در ادامه می خوانید حاصل گفت وگوی ایسنا با سه دندانپزشک درباره دغدغه های کاری شان است که به مناسبت روز دندانپزشک (۲۳ فروردین) انجام گرفته است. به علت عدم تمایل آنان به درج نامشان در گزارش، اطلاعات شخصی این دندانپزشکان نزد ایسنا محفوظ است.
***
۶ سالی می شود که فارغ التحصیل شده است و هم اکنون در یکی از کلینیک های دندانپزشکی کار می کند. برای به دست آوردن همین کار، سختی های زیادی کشیده است: «ورود یک دندانپزشک به بازار کار مثل هر شغل دیگری سختی های زیادی دارد. گذشته از مساله «طرح» پس از فارغ التحصیلی باید برای گرفتن پروانه مطب امتیاز کسب نماییم. مطابق قانون، یک دندانپزشک برای کارکردن احتیاج به دو پروانه دارد؛ یکی «پروانه کار» و دیگری «پروانه مطب». اولی مجوزی است که از سمت وزارت بهداشت پس از فارغ التحصیلی به هر دندانپزشک داده می شود و دومی مجوزی است که پس از کسب میزان امتیازات لازم برای هر شهر به فرد داده می شود. برای مثال شهرهایی مثل مراکز برخی استان ها امتیاز بالاتری دارند و نمی گردد به سادگی پروانه مطب آن شهرها را گرفت بلکه باید ابتدای کار با گرفتن پروانه مطب شهرهای کم برخوردارتر امتیازات خویش را افزایش داد و پس از آن امتیاز لازم در آن مرکز استان را گرفت. بخشی از این امتیازات در دوره طرح عمومی و باقی آن باید با آغاز به کار مطب در یکی از شهرهایی که گفته شد یا فعالیت در کلینیک های مختلف کسب شود که دراکثر موارد اگر کلینیک وابسته به ارگان یا سازمان خاصی نباشد، حقوق پایه ندارد و طبق توافقی که با مدیر کلینیک می شود به صورت درصدی برای هر بیمار کار انجام می شود. این درصد هم به عوامل متفاوتی بستگی دارد که مهم ترین آنها داشتن پروانه مطب متخصص یا دندانپزشک عمومی است. اگر دندانپزشکی بدون پروانه مطب وارد بازار کار شود و در حین کار مشکلی برای بیمار به وجود بیاید، به لحاظ قانونی به مشکل برمی خورد. گذراندن دوره طرح عمومی پس از فارغ التحصیلی هم مستلزم کار کردن در مراکز بهداشتی مانند خانه های بهداشت شهرهاست که سختی های مخصوص به خودش را دارد. حالا فرض کنید یک دندانپزشک پس از دوره طرح بخواهد در یک کلینیک مشغول به کار شود؛ مثل هر شغل دیگری نخستین سوالی که از او پرسیده می شود «سابقه کار» است.»
با هزار امید و آرزو دندانپزشکی قبول شد و حالا ۱۳ سالی می شود که به آرزویش رسیده است. خودش عاشق این حرفه است و با همه سختی هایی که دارد نمی تواند از آن دل بکند. بنابراین به دیگران هم سفارش می کند اگر واقعا عاشق این حرفه هستند دنبالش بروند و پی همه چیز را به تنشان بمالند چون برای آنکه وارد بازار کار شود سختی های بسیاری کشیده است: «راه اندازی مطب هزینه زیادی دارد و هر کسی از پس مخارج آن برنمی آید ازاین رو خیلی از دندانپزشکان پس از گذراندن دوره طرح و فارغ التحصیلی مجبورند در کلینیک ها مشغول به کار شوند. بین یک دندانپزشک و صاحب کلینیک هم هیچگاه قرارداد مکتوبی امضا نمی گردد و همه توافق ها به صورت شفاهی است و دست صاحب کلینیک باز است تا هر زمانی که دوست داشت زیر قول و قرارهایش بزند. یادم نمی رود که پس از ۱۰ سال سابقه کار در یک کلینیک مشغول به کار شدم. مدیر کلینیک هم گفته بود چون کلینیک با بیمه قرارداد دارد پس از سه ماه می تواند حقوقم را پرداخت کند اما پس از سه ماه، تنها حقوق ماه اولم را واریز کرد. زمانی هم که معترض شدم، مدیر کلینیک جواب داد من به فاصله سه ماه حقوق شما را می دهم. مساله دیگر بیمه مسئولیت دندانپزشکان است. شاید جالب باشد که بدانید که خود دندانپزشک موظف است خودش را بیمه کند حتی اگر در کلینیکی یا مطبی که متعلق به خودش نیست فعالیت کند. بر خلاف تصور عام، دندانپزشکان از سوی هیچ نهادی زیر پوشش بیمه درمانی قرار نمی گیرند و اگر بخواهند باید بیمه خویش فرما شوند.»
او هم مثل خیلی از دندانپزشکان دیگر توانایی مالی راه اندازی مطب را ندارد و در اینباره می گوید: «همه خیال می کنند ما پول پارو می نماییم. اما نمی دانند که اگر یک دندانپزشک بخواهد با شرایط موجود و قیمت های نجومی خرید ملک و لوازم و تجهیزات به مرحله درآمدزایی خوب برسد و مطب بزند به ۱۰ تا ۱۲ سال زمان نیاز دارد و اگر سطح مالی ویژه ای داشته و توانایی خرید ملک و راه اندازی مطب را داشته باشد، حداقل به ۳ سال زمان نیاز دارد تا بتواند کارش را جا بیندازد. با عنایت به اوضاع اقتصادی حالا هم نمی تواند سرمایه راه اندازی یک مطب را تخمین زد چونکه قیمت ها در لحظه تغییر می کنند. از طرفی تحریم ها هم مثل همه کارها، روی دندانپزشکی هم تأثیر زیادی گذاشته است و خیلی از مواد اولیه و ابزار کار به سختی وارد کشور می شوند. برای مثال زمانی روکش های استیل ضد زنگ آمریکایی در بازار پُر بود اما هم اکنون اصلا پیدا نمی گردد و درست عکس روکش های چینی هستند که کیفیت مناسبی ندارند. برخی مواد مثل بی حسی که داخل کشور خط تولید دارند، مدتی به علت کمبود مواد اولیه جیره بندی شده بودند. برای مثال سال ۱۳۹۸ باید هر ۱۵ روز یک مرتبه به انجمن دندانپزشک ها رجوع می کردیم تا بتوانیم دو بسته ۵۰ تایی ماده بی حسی دریافت نماییم. حتی افرادی که در کلینیک های غیردولتی کار می کردند هم به علت کمبود این ماده و به درخواست مدیر کلینیک مجبور بودند با کارت نظام پزشکی خودشان این ماده را دریافت نمایند و تحویل کلینیک بدهند. بعضی افراد هم از این مورد سوءاستفاده می کردند و این مواد را می گرفتند و در بازار آزاد می فروختند. هم اکنون هم گاهی این جیره بندی ها روی مواد دیگری مثل مواد قالب گیری که ارز دولتی به آنها تعلق می گیرد اعمال می شود و این طور نیست که هر تعدادی که بخواهیم در دسترس باشد. همین موارد در کیفیت کار هم تأثیر بسزایی می گذارد. تمام مسائلی که گفته شد علاوه بر تأثیر روی تعرفه های درمانی سبب بالا رفتن هزینه های جانبی کار مثل هزینه لابراتوارها هم شده است.»
شرایط جهانی کرونا روی کار این قشر هم تاثیرات جدی داشته و در ایام اوج کرونا دستکش و ماسک را هم به سختی تهیه می کردند. یکی از دندانپزشکان در اینباره به ایسنا توضیح می دهد: «اگر کار ما از پرستاری که در بخش کرونا کار می کند، سخت تر نباشد، آسان تر هم نیست. وقتی نمی دانیم بیماری که زیردستِ ما می خوابد مبتلا به ویروس کرونا هست یا نه باید تمام احتیاط های لازم را به عمل آورد. ذات کار ما تولید ذرات معلق در هواست. با هر بار چرخش توربین و پاشیدن آب این ذرات تولید می شوند و همین مبحث باعث می شود ذرات معلق هوایی تشکیل گردد که به سادگی می تواند ویروس کرونا یا هر ویروس تنفسی دیگری را بلند کند. حالا فرض کنید دندانپزشک هم که ساعت ها در یک محیط بسته است با یک ماسک سه لایه معمولی کار کند. در این زمان، خیلی از همکاران ما به کرونا مبتلا شدند اما خدا را شکر در کلینیکی که من کار می کنم تا کنون دندانپزشکی فوت نشده است. ما حتی از تزریق واکسن هم خبر نداشتیم تا اینکه ۱۰ فروردین پیامکی از سمت سازمان نظام پزشکی برایم آمد در خصوص اینکه آخرین فرصت ثبت نام واکسن کرونا تا ۱۲ فروردین است و باید برای ثبت نام و تزریق واکسن به سایت مربوطه رجوع کنم. واقعا تعجب کردم چون پیش از این کسی ما را در جریان نخستین فرصت تزریق نگذاشته بود. وقتی هم برای ثبت نام به سایت رجوع کردم با این گزینه روبه رو شدم که اگر واکسن احتیاج به پرداخت هزینه داشت، باز هم داوطلب هستم؟! مدت زمان انتظار یا نوع واکسن هم اصلا مشخص نمی باشد. مبحث دیگری که این روزها با آن روبه رو هستیم محدودیت های ترافیکی کرونایی است. به پزشکان اعلام نمودند برای آنکه جریمه نشوند باید در سامانه ثبت نام کنند. وقتی برای ثبت نام رجوع کردم در سایت نوشته بود ماشین باید به نام خود فرد یا همسرش باشد. پس تکلیف دختری که ازدواج نکرده و از ماشین پدر و مادرش استفاده می نماید، چیست؟»
پزشک دیگری که با او صحبت می کنم ۱۰ سال سابقه کار دارد. دندانپزشک اطفال است و حتی در ارودهای جهادی مناطق محروم هم خدمت کرده است: «مشکل اصلی در این مناطق نبود آموزش بهداشت دهان و دندان است. چون نوع تغذیه کودکان مناطق محروم با کلانشهرها متفاوت می باشد و بر خلاف شهرها مصرف نان تست، شکلات و شیرینی کمتر است. هر چه مواد غذایی سخت تر و احتیاج به جویدن بیشتری داشته باشد، بزاق دهان بیشتری هم ترشح می شود و در نهایت باعث می شود میزان شویندگی سطوح دندانی بالا برود و میزان پوسیدگی کمتر شود. اگر پوسیدگی هم داشته باشند دیرتر به مرحله آبسه می رسد. علیرغم آنکه در این سال ها گروه های جهادی بسیار خوبی با محوریت کارهای پزشکی شکل گرفته اند اما هنوز هم احساس می شود بعضی از گروه های جهادی بیشتر برای تبلیغات خودشان بخش دندانپزشکی را ضمیمه فعالیت هایشان کرده اند. در یکی از اردوهای جهادی که سرمایه گذار کاملا شخصی داشت و وابسته به هیچ ارگان و نهادی نبود شرکت داشتم. مواردی داشتیم که کودک با سه دندان پوسیده و یک دندان کشیدنی رجوع می کرد اما مسئول مربوطه می گفت فقط می توانید یک دندان را درمان کنید. این مورد برایم خیلی عجیب بود چون به نظرم این نحوه درمان اصلا فایده نداشت. حتی پیشنهاد دادم یک مسواک و خمیردندان در اختیار کودکان قرار دهند و به آنها درست مسواک زدن را آموزش دهند که مسئول در ارتباط با این پیشنهادم خندید.»
او مشکلات فرهنگی و بهداشتی را یکی از اشکالات جدی این حرفه می داند: «به عقیده من بهترین گروهی که میتوان به آنان آموزش داد تا از مشکلات دهان و دندان پیشگیری شود، دانش آموزان مقطع دبیرستان است چونکه می توانند نحوه صحیح نخ دندان کشیدن و مسواک زدن را به دیگر اعضای خانواده هم یاد بدهند. از طرفی این افراد پدر و مادرهای فردای جامعه هستند و باید بدانند پیش از اینکه صاحب فرزندی شوند چه زمینه های بهداشتی را برای تولد فرزندشان فراهم نمایند. چون دهان نوزادی که بدنیا می آید عاری از باکتری است، پس این بچه تا مدت ها گرفتار پوسیدگی نخواهد شد. پوسیدگی هم یک بیماری مسری است و اگر یکی از دندان ها پوسیده باشد احتمال اینکه دندان های دیگر را هم درگیر کند زیاد است. پدر و مادر می توانند باکتری های دهان خویش را با بوسیدن به بچه منتقل کنند. پس پدر و مادرها پیش از آنکه تصمیم بگیرند بچه دار شوند باید پوسیدگی دندان های خودشان را برطرف کنند. از آنجائیکه یک فرد آبستن در سه ماه اول و آخر حاملگی نمی تواند کارهای در ارتباط با دندانپزشکی را انجام دهد پس لازم است برای آنکه دوره حاملگی خویش را بدون مشکل سپری کند پیش از بارداری، مبادرت به مرتفع ساختن مشکلات دندانی خود کند.»
او ادامه می دهد: «یکی از مشکلاتی که بشدت آزاردهنده است بی توجهی پدر و مادرها به توضیحات پزشک است. گاهی اوقات پدر و مادر، فرزندشان را با دندان های پوسیده و ساعت ۹ شب به کلینیک می آورند و خیلی هم طلبکارانه برخورد می کنند، طوری که انگار ما مسئول پوسیدگی دندان فرزندشان هستیم. اصلا هم در نظر نمی گیرند که دندانپزشک هم زمان کاری مشخصی دارد. برخی پدر و مادرها همان اول مشکل فرزندشان را می پرسند و وقتی می گویم به عصب کشی نیاز دارد، اصرار می کنند دندان فرزندشان را بکشم! پس از کلی توضیح که این دندان بچه ۸ ساله کشیدنی نیست و دندان جایگزین ۱۲ سالگی درمی آید باز هم روی حرف خودشان اصرار می کنند! ین مساله لزوما به علت مشکل اقتصادی رخ نمی دهد و گاه رجوع کنندگان زیر پوشش بیمه هم چنین رفتاری نشان می دهند. برخی والدین هم متاسفانه به سادگی دروغ می گویند. برای مثال رجوع کننده ای داشتم که ۸ دندان خراب داشت. از مادرش پرسیدم «مسواک نمی زند؟» مادر جلوی بچه گفت مسواکش را مرتب می زند در حالیکه من بعنوان پزشک از دندان های بچه متوجه می شوم که مسواک می زند یا نه و اگر چنین سوالی را مطرح می کنم برای این است که ضمن توجه دادن به بیمار و والدین تشخیص درست تر و بهتری بدهم. شاید اگر مرتب مسواک می زند و وضعیت دندان هایش خوب نیست کمبود ویتامین دی یا کلسیم دارد. به نظر می آید مادر می خواهد آبروی خودش و فرزندش را جلوی من حفظ کند اما با دروغ این کار را انجام می دهد. چه ایرادی دارد اگر بچه مسواک نمی زند راستش را به پزشک بگوید؟ آیا این رفتار دروغگویی را به کودک یاد نمی دهد؟ درمان دندان بخشی از کار است و آنرا مادام العمر خوب نمی نماید. حتی اگر دندان کودک درست شود و مثل قبل نخواهد از آنها نگهداری کند، باید همه مراحلی که انجام شده را سه ماه دیگر هم انجام دهد، با این تفاوت که این دفعه به شکل طلبکارانه تری رجوع می کند و می گوید «دکتر همون دندونی که درس کردین، باردیگر خراب شده». وقتی من از پدر و مادر بیمارم در نخستین ارتباط صداقت دریافت نمی کنم و حتی به حرف های پزشک گوش نمی کنند، چه کاری می توانم انجام دهم؟ همه تلاش من این است که در کنار درمان، فرهنگ سازی هم بکنم. اما من هم تا اندازه ای توانایی دارم. حتی گاهی به والدین بیمارانم می گویم اگر فکر می کنید نمی توانید فرزندانتان را مجاب کنید که نخ دندان بکشند و مسواک بزنند، هزینه اضافه نکنید.»
منبع: kaymak.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب