روند کاهشی بروز سالک در کشور طی 1401
سرشیر: بیماری سالک به سبب شیوع فراوان و پراکندگی آن در نقاط مختلف کشور دارای اهمیت زیادی است که خوشبختانه میزان بروز آن در سال 1401 به کمتر 15 مورد در 100 هزار نفر رسیده است.
به گزارش سرشیر به نقل از ایسنا، در سالک نوع زئونوتیک (روستایی و مرطوب) مخزن آن موش های صحرایی هستند توسط ناقل پشه خاکی منتقل می شود و در سالک نوع آنتروپونتیک (شهری و خشک) مخزن آن افراد مبتلا هستند؛ بطور کلی بیماری در کانون های مختلف کشور بصورت اندمیک در مناطقی از ۱۹ استان کشور وجود دارد.
بنابر اعلام دفتر مدیریت بیماریهای واگیر وزارت بهداشت، روند میزان بروز بیماری طی سالهای ۱۳۵۶ تا ۱۳۸۶ بطور معمول بصورت سینوسی بوده و هر ۲ تا ۳ سال شاهد افزایش و کاهش موارد بیماری بوده ایم؛ بطور کلی میزان بروز سالک طی سالهای ذکر شده از ۲۹ به ۳۷ در هر ۱۰۰هزار نفر جمعیت رسیده است. با اقدامات انجام شده و پیگیری های دقیق این روند بیماری تغییر کرده و بعد از سال ۱۳۸۶ سیر نزولی آنرا شاهد بوده ایم؛ بطوریکه در سال ۱۴۰۱ به کمتر ۱۵ مورد در ۱۰۰هزار نفر رسیده است.
پیش از سال ۱۳۸۶ پتانسیل انتقال در کانون های بومی بیماری و سایر مناطق کشور، ساخت و سازها و ایجاد شهرک ها و مجموعه های ورزشی، گسترش و توسعه شهرها و تخریب مناطق قدیمی، جابه جایی جمعیتی، عوامل غیر طبیعی مثل زلزله بم و کرمانشاه، عدم توجه به شرایط آب و هوایی و بهداشت محیط و ارزیابی مخازن و ناقلین بیماری در این افزایش بیماری موثر بود.
کانون های موجود انتقال بیماری در کشور عمدتاً با تحقیقات انجام شده در مورد ناقلین و مخازن و عامل بیماری زا توسط دانشکده های بهداشت و پزشکی سراسر کشور به خصوص دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران مورد بررسی قرار گرفته اند. البته کانون هایی هم هستند که باید تحقیقات بیشتری درباب ناقل، مخزن و عامل بیماری زا به عمل آید.
بنابر اعلام دفتر مدیریت بیماریهای واگیر وزارت بهداشت، مهم ترین کانون های شناخته شده نوع "آنتروپونتیک" بیماری سالک هم اکنون کرمان، بم و مشهد هستند؛ البته نوع "آنتروپونتیک" در نیشابور، قم، شیراز، یزد، سبزوار و پل دختر و بطور تک گیر در سایر مناطق کشور هم شناسایی شده اند.
از با اهمیت ترین کانون های شناخته شده نوع روستایی و مرطوب بیماری نیز نقاطی از استانهای اصفهان، جنوب فارس، سمنان، خراسان رضوی، خراسان شمالی و خراسان جنوبی، گلستان، خوزستان، ایلام، بوشهر، هرمزگان و یزد را می توان نام برد.
با اهمیت ترین اقدامات انجام شده برای کنترل بیماری پیش از سال ۱۳۸۶ عمدتاً بر پایه سم پاشی کانونی مقابل ناقل در مناطق شهری، برنامه مبارزه با مخزن با بهره گیری از روش طمعه گذاری، آموزش مردم، استفاده از پشه بند آغشته به سم و... و. بوده است. بعد از سال ۱۳۸۶ نیز با بازبینی در برنامه مراقبت و کنترل بیماری که شاهد روند کاهش موارد بیماری هستیم اقداماتی نظیر توجه به امر بیماریابی و درمان به ویژه در نوع شهری، ارتقاء سطح آگاهی مردم و آموزش بیماران جهت پوشاندن زخم، مبارزه جدی تر با مخازن بوسیله جونده کشی و بهسازی محیط زندگی جامعه و هماهنگی با ارگان های ذیربط که در کنترل بیماری موثر هستند قدم های موثری در کنترل بیماری در نقاط آندمیک و پیش گیری از نفوذ آن به سایر مناطق برداشته شده است.
منبع: سرشیر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب